| Est·is iam princ·o, kiu vol·is edz·iĝ·i kun princ·in·o, sed li nepr·e vol·is, ke tio est·u ver·a princ·in·o. Li tra·vojaĝ·is la tut·a·n mond·o·n, por trov·i tia·n, sed ĉie trov·iĝ·is ia kontraŭ·aĵ·o. Da princ·in·o·j est·is sufiĉ·e mult·e, sed ĉu tio est·as ver·a·j princ·in·o·j, pri tio li neniel pov·is konvink·iĝ·i; ĉiam trov·iĝ·is io, kio ne est·is tut·e konform·a. Tial li ven·is return·e hejm·e·n kaj est·is tre mal·ĝoj·a, ĉar li tre dezir·is hav·i ver·a·n princ·in·o·n. | ˙ɛstis iam prinʦɔ, kiu vɔlis ɛdziʤi kun prinʦinɔ, sɛd li nɛprɛ vɔlis, kɛ tiɔ ɛstu vɛra prinʦinɔ. ˙li travɔjaʤis la tutan mɔndɔn, pɔr trɔvi tian, sɛd ʧiɛ trɔviʤis ia kɔntraʊaʒɔ. ˙da prinʦinɔj ɛstis sufiʧɛ multɛ, sɛd ʧu tiɔ ɛstas vɛraj prinʦinɔj, pri tiɔ li nɛniɛl pɔvis kɔnvinkiʤi; ʧiam trɔviʤis iɔ, kiɔ nɛ ɛstis tutɛ kɔnfɔrma. ˙tial li vɛnis rɛturnɛ hɛjmɛn kaj ɛstis trɛ malʤɔja, ʧar li trɛ dɛziris havi vɛran prinʦinɔn. |
| Unu vesper·o·n far·iĝ·is grand·a uragan·o: fulm·is kaj tondr·is, fort·e pluv·eg·is, est·is terur·e. Subit·e oni frap·et·is je la urb·a pord·eg·o, kaj la mal·jun·a reĝ·o ir·is, por mal·ferm·i. | ˙unu vɛspɛrɔn fariʤis granda uraganɔ: fulmis kaj tɔndris, fɔrtɛ pluvɛgis, ɛstis tɛrurɛ. ˙subitɛ ɔni frapɛtis jɛ la urba pɔrdɛgɔ, kaj la maljuna rɛʤɔ iris, pɔr malfɛrmi. |
| Montr·iĝ·is, ke ekster·e antaŭ la pord·o star·as princ·in·o. Sed, ho mi·a Di·o, kiel ŝi aspekt·is pro la pluv·o kaj la vent·eg·o! La akv·o flu·is de ŝi·a·j har·o·j kaj vest·o·j, kaj verŝ·iĝ·is en ŝi·a·j·n ŝu·o·j·n kaj el·e·n. Kaj ŝi dir·is, ke ŝi est·as ver·a princ·in·o. | ˙mɔntriʤis, kɛ ɛkstɛrɛ antaʊ la pɔrdɔ staras prinʦinɔ. ˙sɛd, hɔ mia ˙diɔ, kiɛl ʃi aspɛktis prɔ la pluvɔ kaj la vɛntɛgɔ! ˙la akvɔ fluis dɛ ʃiaj harɔj kaj vɛstɔj, kaj vɛrʃiʤis ɛn ʃiajn ʃuɔjn kaj ɛlɛn. ˙kaj ʃi diris, kɛ ʃi ɛstas vɛra prinʦinɔ. |
| “Nu, pri tio ni tre baldaŭ konvink·iĝ·os!” pens·is la mal·jun·a reĝ·in·o. Ŝi tamen nenio·n dir·is, sed ŝi ir·is en la dorm·o·ĉambr·o·n, el·pren·is ĉiu·j·n lit·aĵ·o·j·n kaj met·is unu piz·o·n sur la fund·o·n de la lit·o. Post tio ŝi pren·is du·dek matrac·o·j·n, met·is ili·n sur la piz·o·n, kaj post·e ankoraŭ du·dek lanug·aĵ·o·j·n sur la matrac·o·j·n. | “˙nu, pri tiɔ ni trɛ baldaʊ kɔnvinkiʤɔs!” pɛnsis la maljuna rɛʤinɔ. ˙ʃi tamɛn nɛniɔn diris, sɛd ʃi iris ɛn la dɔrmɔʧambrɔn, ɛlprɛnis ʧiujn litaʒɔjn kaj mɛtis unu pizɔn sur la fundɔn dɛ la litɔ. ˙pɔst tiɔ ʃi prɛnis dudɛk matraʦɔjn, mɛtis ilin sur la pizɔn, kaj pɔstɛ ankɔraʊ dudɛk lanugaʒɔjn sur la matraʦɔjn. |
| En tiu lit·o la princ·in·o dev·is dorm·i dum la nokt·o. | ˙ɛn tiu litɔ la prinʦinɔ dɛvis dɔrmi dum la nɔktɔ. |
| Maten·e oni ŝi·n demand·is, kiel ŝi dorm·is. | ˙matɛnɛ ɔni ʃin dɛmandis, kiɛl ʃi dɔrmis. |
| “Ho, terur·e mal·bon·e!” dir·is la princ·in·o; “preskaŭ dum la tut·a nokt·o mi ne pov·is ferm·i la okul·o·j·n! Di·o sci·as, kio est·is en mi·a lit·o! Mi kuŝ·is sur io mal·mol·a, kaj mi·a korp·o pro tio far·iĝ·is blu·a kaj brun·a! Est·is terur·e!”. | “˙hɔ, tɛrurɛ malbɔnɛ!” diris la prinʦinɔ; “prɛskaʊ dum la tuta nɔktɔ mi nɛ pɔvis fɛrmi la ɔkulɔjn! ˙diɔ sʦias, kiɔ ɛstis ɛn mia litɔ! ˙mi kuʃis sur iɔ malmɔla, kaj mia kɔrpɔ prɔ tiɔ fariʤis blua kaj bruna! ˙ɛstis tɛrurɛ!”. |
| Per tio oni pov·is vid·i, ke ŝi est·as ver·a princ·in·o, ĉar tra la du·dek matrac·o·j kaj la du·dek lanug·aĵ·o·j ŝi sent·is la piz·o·n. Tiel delikat·sent·a pov·is est·i nur ver·a princ·in·o! | ˙pɛr tiɔ ɔni pɔvis vidi, kɛ ʃi ɛstas vɛra prinʦinɔ, ʧar tra la dudɛk matraʦɔj kaj la dudɛk lanugaʒɔj ʃi sɛntis la pizɔn. ˙tiɛl dɛlikatsɛnta pɔvis ɛsti nur vɛra prinʦinɔ! |
| Tiam la princ·o edz·iĝ·is kun ŝi, ĉar nun li sci·is, ke li hav·as ver·a·n princ·in·o·n; kaj la piz·o·n oni met·is en la muze·o·n, kie oni ankoraŭ nun pov·as ĝi·n vid·i, se neniu ĝi·n for·pren·is. | ˙tiam la prinʦɔ ɛdziʤis kun ʃi, ʧar nun li sʦiis, kɛ li havas vɛran prinʦinɔn; kaj la pizɔn ɔni mɛtis ɛn la muzɛɔn, kiɛ ɔni ankɔraʊ nun pɔvas ʤin vidi, sɛ nɛniu ʤin fɔrprɛnis. |
| Vid·u, tio est·is ver·a histori·o. | ˙vidu, tiɔ ɛstis vɛra histɔriɔ. |
